บรรณาธิการ
คงปฏิเสธได้ยากว่า
ในห้วงเวลานี้เรามีเครื่องมือสื่อสารทุกรูปแบบ โทรศัพท์มือถือ คอมพิวเตอร์ นิตยสาร สื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆ อยู่กลาดเกลื่อนเมือง
เพียงปลายนิ้วสัมผัสก็สามารถรับข่าวสารจากทั่วสารทิศ ส่งตรงมาถึงบันไดบ้านของเราได้ทันที
เปิดโอกาสให้เราได้รู้ข่าวคราวความเป็นไปของโลกและสังคมมากยิ่งขึ้น แต่สิ่งที่มากับสื่อหรือสารที่เรารับมานั้น มีทั้งที่เป็นคุณและเป็นโทษ ต่อชีวิตและสังคมของเราเช่นกัน
ข้าพเจ้าก็เป็นอีกคนหนึ่งที่ได้รับสารอันเนื่องมาจากความทันสมัยของเทคโนโลยีด้วยเช่นกัน ดังข้อความที่ข้าพเจ้าจะขออนุญาตนำผู้อ่านไปสัมผัสห้วงอารมณ์ของผู้เขียนด้วยกัน
บทความชิ้นนี้เขียนขึ้นในวันที่ตึกเวิรล์เทรดถล่ม (๑๑ กันยายน ๒๕๔๔) โดย จอร์จ คอลลิน เมื่อเขาทราบว่าภรรยาของเขาเสียชีวิตในตึกนั้นด้วย
ทุกวันนี้เรามีตึกสูงมากขึ้น มีถนนกว้างขึ้นแต่ความอดกลั้นน้อยลง
เรามีบ้านใหญ่ขึ้น แต่ครอบครัวของเรากลับเล็กลง
เรามียาใหม่ๆ มากขึ้น แต่สุขภาพกลับแย่ลง
เรามีความรักน้อยลง แต่กลับมีความเกลียดมากขึ้น
เราไปถึงโลกพระจันทร์มาแล้ว แต่เรากลับพบว่า แค่การข้ามถนนไปทักทายเพื่อนบ้านกลับยากเย็น
เราพิชิตห้วงอวกาศมาแล้ว แต่แค่ห้วงหัวใจกลับไม่อาจสัมผัสถึง
เรามีรายได้สูงขึ้น แต่ศีลธรรมกลับตกต่ำลง
เรามีอาหารดีๆ มากขึ้นแต่สุขภาพแย่ลง
ทุกวันนี้ทุกบ้านมีคนหารายได้ได้ถึง ๒ คน แต่การอย่าร้างกลับเพิ่มมากขึ้น
. ฯลฯ
ข้าพเจ้าว่ามันช่างใกล้เคียงกับบรรยากาศในบ้านเราเสียเหลือเกิน
คุณล่ะ รู้สึกอย่างไร
.
พรทิพย์ ฝนหว่านไฟ
|